“Ik had een zwaar weekend. We hadden familieweekend en op vrijdagavond, na de koffie met taart, begon iedereen met wijn of bier. Ik vertelde over Ik pas en mijn zus, fanatiek hardloopster, zei: ‘Ik doe wel met je mee.’ We hebben veel aan elkaar gehad.
Het had iets grappigs. Ik zag mensen in de loop van de avond steeds meer het hoogste woord voeren en ik dacht: ‘Zo doe ik normaal ook.’ Je ziet het effect van alcohol duidelijker als je zelf nuchter blijft. Het was trouwens net zo gezellig als anders, dat geeft toch te denken. Ik zei zelf ook weleens: ‘Doe gezellig mee,’ maar het ziet er vooral gezelliger uít met een glas wijn in je hand dan met een glas water. En als iemand die normaal gesproken meedrinkt ineens weigert, voelt de ander zich misschien onbewust bekritiseerd om z’n ongezonde of ongeremde gedrag. Terwijl mensen die nooit drinken, omdat ze geen alcohol lusten bijvoorbeeld, niet ongezellig worden gevonden.
Misschien kan een alcoholvrij biertje ook het gevoel geven dat je toch meedoet. Ik zou zo’n rosé-biertje wel lusten. Maar deze maand zou dat als smokkelen hebben gevoeld; alsof je niet écht zonder kan.
Zaterdag stond ik ineens met een wijntje in m’n hand. Iemand die niet had meegekregen dat ik niet dronk, riep enthousiast hoe superlekker een bepaalde wijn was en schonk me ongevraagd een glas in. Ik had bijna een slok genomen! Dan had ik me zeker schuldig gevoeld. Er was in onze Ik pas-groep best ruimte voor geweest als iemand had toegegeven dat ‘ie toch een keer een drankje had genomen, hoor. Maar dat is niet gebeurd. We zijn allemaal sowieso bewuste drinkers. Ik drink ook weleens een weekend niet, of bewust weinig.
En aan het eind van de uitdaging ‘mag’ het ineens weer. Waarom dan weer wel? Toch maakt dat gevoel van niet mogen het wel duidelijk – daardoor werd deze maand gemakkelijker vol te houden.”
tekst: metgeenpen.nl